Ang ating Panginoong Jesucristo Mismo ang sumitas sa sinabi ng Diyos na walang kabuluhan ang pagsamba ng tao sa Diyos kailanma’t ang pagsambang iyon ay nakasalig sa aral at utos ng mga tao gaya ng mababasa sa Biblia na ganito:

“Datapuwa’t walang kabuluhan ang pagsamba nila sa akin, Na nagtuturo ng kanilang pinakaaral ang mga utos ng mga tao.” (Mat. 15:9)

Ipinakita rin at ipinaliwanag ni Cristo na kahit ang paglilingkod ng tao sa Kaniya (kay Cristo) na hindi nakasalig o nakabatay sa kalooban o mga utos ng Diyos ay hindi ikapagiging dapat sa pagpasok sa kaharian ng langit:

“Hindi lahat ng tumatawag sa akin, ‘Panginoon, Panginoon,’ ay papasok sa kaharian ng langit, kundi yaon lamang sumusunod sa kalooban ng aking Amang nasa langit.” (Mat. 7:21 Magandang Balita Biblia)

Ayon sa ating Panginoong Jesucristo, may mga taong namamanginoon sa Kaniya, nangaral, at nakapagpalayas pa ng mga demonyo sa pangalan Niya, at nakagawa ng mga kamangha-manghang gawa o kababalaghan sa pangalan din Niya, ngunit tiniyak Niyang hindi pa rin papapasukin sa kaharian ng langit. Mababasa natin ang pahayag Niyang ito gaya ng mga sumusunod:

“Pagdating ng huling Araw, marami ang magsasabi sa akin, ‘Panginoon, nangaral po kami at nagpalayas ng mga demonyo, at gumawa ng mga kababalaghan sa inyong pangalan!’ At sasabihin ko sa kanila, ‘Kailanma’y hindi ko kayo nakilala. Lumayo kayo sa akin, mga mapaggawa ng masama!’” (Mat. 7:22-23 MB)

Kaya, kahit gamitin pa ng tao sa paglilingkod niya ang pangalan ng ating Panginoong Jesucristo at kahit makagawa pa siya ng maraming milagro, kung hindi naman ang kalooban ng Diyos ang kaniyang ginanap o sinunod ay hindi siya pagiging dapatin sa kaharian ng langit.

Maaaring sa pagsasagawa ng tao ng paglilingkod at pagsamba sa Diyos ay maglakip siya ng mga sakripisyo at pagpapakahirap sa katawan. Ngunit, ito kaya ay sapat na para maging makabuluhan sa Diyos ang pagsambang salig naman sa aral lamang ng tao? Tunghayan natin ang pahayag ni Apostol Pablo:

“(Ang lahat ng mga bagay na ito ay mangasisira sa paggamit), ayon sa mga utos at mga aral ng mga tao? Ang mga bagay na iya’y katotohanang mayroong anyo ng karunungan sa pagsambang kusa, at sa pagpapakababa, at sa pagpapakahirap sa katawan; nguni’t walang anomang kabuluhan laban sa ikalalayaw ng laman.” (Col. 2:22-23)

Samakatuwid, wala ring kabuluhan ang pagsambang iniuukol ng tao sa Diyos kahit pa lakipan ng pagpapakasakit kailanman at ito’y nakasalig lamang sa aral at utos ng tao at hindi sa kalooban ng Diyos.

Ang katotohanang ito ay napatunayan na sa panahon ng mga unang lingkod ng Diyos tulad ng nangyari sa magkapatid na sina Nadab at Abiu:

“At si Nadab at si Abiu, na mga anak ni Aaron, ay kumuha ang bawa’t isa sa kanila ng kanikaniyang suuban, at sinidlan nila ng apoy, at pinatungan ng kamangyan, at sila’y naghandog sa harap ng Panginoon ng ibang apoy na hindi iniutos niya sa kanila. At sa harap ng Panginoon ay may lumabas na apoy, at sinupok sila; at namatay sila sa harap ng Panginoon.” (Lev. 10:1-2)

Ang magkapatid na ito ay kabilang sa mga unang lingkod ng Diyos sa panahon ng bayang Israel. Ngunit, hindi tinanggap ni isinaalang-alang ng Diyos ang kanilang pagsamba kahit na sila’y kabilang sa Kaniyang bayan o kahit pa sa Kaniya nila ipinatutungkol ang paghahandog ng handog na susunugin. Pinatutunayan lamang dito na kailanman at hindi ayon sa kalooban o kautusan ng Diyos ang alinmang paglilingkod o pagsamba na iaalay sa Kaniya ay hindi Niya tatanggapin.

Ang isa pang nakakatulad ng pangyayaring iyan ay ang naganap kay Uzza:

“At nang sila’y magsidating sa giikan ni Nachon, iniunat ni Uzza ang kaniyang kamay sa kaban ng Dios, at hinawakan; sapagka’t ang mga baka ay nangatisod. At ang galit ng Panginoon ay nagalab laban kay Uzza; at sinaktan siya ng Dios doon dahil sa kaniyang kamalian; at doo’y namatay siya sa siping ng kaban ng Dios.” (II Sam. 6:6-7)

Kapansin-pansin ang napakalaking pagmamalasakit na iniukol o ginawa ni Uzza para sa kaban ng Diyos. Sapagkat nakita niya na ang mga baka ay natisod at maaaring mapinsala ang kaban ng tipan ng Diyos, ano ang ginawa ni Uzza? Hinawakan niya ito. Hindi nakabuti kay Uzza ang ginawa niyang iyon, bagkus, iyon pa nga ang naging dahilan ng kaniyang kamatayan sa siping ng kaban ng Diyos.

Nawalan ng kabuluhan ang ginawang pagmamalasakit ni Uzza dahil sa “kaniyang kamalian”—nilabag niya ang ipinag-utos ng Diyos sa kanila noon:

“At pagka si Aaron at ang kaniyang mga anak ay nakatapos na makapagtakip sa santuario at sa buong kasangkapan ng santuario, kailan ma’t isusulong ang kampamento: ay magsisilapit pagkatapos ang mga anak ni Koath upang kanilang buhatin yaon: datapuwa’t huwag silang hihipo sa santuario, baka sila’y mamatay. Ang mga bagay na ito ay siyang pasanin ng mga anak ni Coath sa tabernakulo ng kapisanan.” (Blg. 4:15)

Kaya, kahit gaano pa ang pagmamalasakit na gawin ng tao alang-alang sa paglilingkod sa Diyos, anuman ang kaniyang puhunaning hirap at panahon, kailanman at hindi nakasalig sa utos ng Diyos ay hindi pa rin niya pakikinabangan sapagkat hindi siya tatanggapin ng Diyos. Kung gayon, hindi totoo na anumang uri ng paglilingkod ang iuukol ng tao sa Diyos ay pagiging dapatin. Mahalaga sa Diyos ang paglilingkod, subalit ang nais Niya ay masang-ayon ito sa Kaniyang kalooban. Kaya dapat munang tiyakin ng tao na ang kaniyang paglilingkod at pagsambang ginagawa o gagawin ay nakasalig sa mga kalooban ng Diyos.